Historia Pałacu

Zachwyt od pierwszego wejrzenia. Jezioro Rokola. Park pełen wiekowych drzew, ptaków i wiewiórek. Cisza. Spokój. Pałac na wyspie. Zapomniana perła polskiego baroku, w której bywał Jan III Sobieski. 

 

Kazimierz Ludwik Bieliński i Ludwika Maria Morsztynówna zbudowali pałac z okazji swojego ślubu. Położony z dala od miejskiego zgiełku był letnią rezydencją małżonków. Wśród gości przyjmowanych w Otwocku Wielkim przez państwa Bielińskich byli nie tylko przedstawiciele arystokracji. Bywał tutaj także król Jan III Sobieski i August II Mocny. Ostatni z nich spędzał tu czas nie tylko ze wzglądu na piękno przyrody. Niewątpliwym magnesem były także uroda i mądrość córki Kazimierza, Marianny. 

 

Franciszek Bieliński, syn Kazimierza, znacznie rozbudował pałac. Za jego czasów powstały dwie oficyny, prawdopodobnie pierwotnie połączone jedynie korytarzem w piwnicach. Oficyna wschodnia, na lewo od korpusu głównego, mieściła łaźnię. Podczas prac konserwatorskich odnaleziono muszle, którymi mogły być wyklejone ściany łaźni. Oficyna zachodnia, na prawo od korpusu głównego, mieściła kuchnię z wielkim rusztem, na którym można było upiec całego woła. Na piętrze oficyn znajdowały się najprawdopodobniej pokoje dla służby. W połowie XVIII wieku zbudowano stajnie i inne budynki folwarku niezbędne do funkcjonowania rezydencji.

 

Po Franciszku Bielińskim majątek w Otwocku Wielkim odziedziczył jego bratanek, także Franciszek Bieliński. Wraz z jego śmiercią w 1809 roku dobiegł końca okres świetności pałacu.

 

W XIX wieku zespół pałacowo-parkowy często zmieniał właścicieli. W 1828 roku stał się własnością Jerzego Jana Kurza, a następnie jego syna Zygmunta, botanika, pioniera nowoczesnego ogrodnictwa. Pałac jednak już wówczas nie był wykorzystywany jako rezydencja mieszkalna z uwagi na zniszczenia, jakie dokonały się tu podczas wojen napoleońskich i powstania listopadowego. 

 

Pałac stał się wkrótce celem wycieczek krajoznawczych, które przybywały tu by podziwiać „romantyczną ruinę”. Życie przeniosło się na folwark, gdzie Władysław Jezierski ostatni przedwojenny właściciel mieszkał wraz z rodziną. 

 

Powojenna historia pałacu rozpoczyna się od generalnego remontu. Wymieniono stropy, zadaszono budynek, odbudowano oficyny. Wszystko z myślą o centrum kultury, jakim miał stać się pałac. Plan ten nigdy nie został zrealizowany. W czasach PRL-u znajdował się tutaj zakład poprawczy dla dziewcząt, następnie rezydencja Urzędu Rady Ministrów. W latach 80. XX wieku w pałacu był internowany Lech Wałęsa. Do 2004 roku pałacem zarządzały kolejno Kancelaria Prezydenta RP, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji i Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

 

Obecnie pałac Bielińskich jest otwarty dla wszystkich. Można tu zobaczyć meble i inne elementy wyposażenia salonów od czasów baroku aż do biedermeieru. Prezentujemy także dawne instrumenty muzyczne oraz pamiątki po kompozytorze niepodległości – Ignacym Janie Paderewskim.